Corto Maltes, personaje de comic creado por Hugo Pratt del que adapté el nombre, no busca nunca ser el héroe de las aventuras que protagoniza si no que intenta permanecer como mero espectador..... no siempre lo consigue!!.

sábado, 7 de noviembre de 2015

Los Exploradores

Preciosa la segunda parte de la Senda de los Exploradores que pude conocer hoy por la mañana, lo cierto es que me ha sorprendido por su belleza.

La recorrimos en sentido ascendente , por la otra rivera del rio Boeza que va de frente a la Senda de los Canteros , hasta su llegada a las inmediaciones de Onamio , donde ya nos dejamos caer en dirección a San Miguel de las Dueñas  y volvimos por los Canteros a Ponferrada.

Estas sendas luego quedan para el disfrute de todos los amantes del monte y a menudo se pierden en el olvido las personas que imaginan y trabajan con ilusión durante meses en ellas.

Hemos visto como hace poco se ha creado por la rivera del pantano otra senda ¨Oficial¨ con un presupuesto tremendo....si comparáramos no se lo que valdría esta otra senda que nuestro amigo ha creado......pero quiero aprovechar aquí para darles las gracias públicamente por esta maravilla.






miércoles, 4 de noviembre de 2015

Cronica de un Gallego en la Mountemplaria 2009

Esta crónica que creía perdida entre las miles de paginas de Internet la he conseguido recuperar gracias a mi amigo Pablo que la guardó con celo y es que es una pena perder algo así.
He olvidado tu nombre amigo y perdona que la ponga aquí sin tu permiso , pero no quiero que semejante joya se vuelva a perder.




MOUNTEMPLARIA 2009
Comezamos a primeira subida hacia o Acebo, en dirección contraria do Camiño de Santiago, subida moi técnica con moita pedra- Baixada rapidísima por carreiro ata Compludo e volta para arriba cara Espinoso por unha senda moi bonita pero técnica tamén. 
Logo de pasar unha zona rompepernas chégase a San Cristobal de Valdueza, donde temos a primeira baixada IMPORTANTE, xa só co nome acojona "La senda del demonio". Unha baixada por un carreiro moi estreito, entre árbores e arbustos polo que ás veces a penas se collia ca bicicleta e para completalo con unha pendente bestial. Aquí tiven a primeira caida do día, saltei por riba do manillar e acabei enriba duns arbustos.
Seguidamente comezamos o que sería a subida mais longa do día, con practicamente 10qm., 2 deles moi técnicos con moita pedra incrustada (outra caida) e unha zona duns 2qm. que parecían chans pero ca pedra que tiñan había que ir "traballando seguido" (zona preciosa). A última parte serían uns 6qm. de pista en bo estado pero sen árbores e con case 30de temperatura.
Segunda baixada IMPORTANTE con practicamente 10km de baixada e sobre todo a última parte era moi técnica porque transcorría por unha zona húmeda con raices, pedras, paos....
Posteriormente era un terreo rompepernas con un par de subidas de arredor de Iqm. ata chegar a derradeira subida do día, o Pajariel, uns 4qm. por pista pero con 36de temperatura e sen gota de aire. Tras coroar toca facer a baixada máis temida do día, a Puta Parió (chámana así, será polo jodida que é). Trátase dunha baixada por carreiro moi estreito das que tes que ir co sillín posto na barriga e ca roda traseira derrapando constantemente, pero todo esto indo a uns 4 qm/h, debido a increible pendente que ten, nunca baixara algo igual, bueno sí, o ano pasado. Nesta baixada sempre cae moita xente e outra tanta faina a patas, pero case e máis facil caerse indo a patas que montado. Eu polo de agora nunca caín nela,e facéndoa montado.
Ó rematar chégase o río, e vaise remontando ata o Castelo, subida final e remate dentro do mesmo castelo. Impresionante a saida e o final dentro das murallas do Castelo de Ponferrada.
A todo esto hai que sumarlle o pinchazo que tiven na metade e cada 5 ou IOqm. (nos puntos de control) tiña que poñerme a dar aire. Finalmente tardei uns 9 minutos máis que o ano pasado pero tendo varios problemas e chegando dentro dos 15 primeiros.

Tras rematar volta para a casa estando de volta as 16:00h

domingo, 2 de agosto de 2015

Kalimocho



Cuando Pablo me propuso apuntarme a la tercera edición de la Kalimocho pensé que me venía algo grande el tema.

Una marcha circular en la bici de carretera, surgida de una quedada de amigos en la que partiendo de Ponferrada , recorre la Sierra de la Cabrera , zona limitrofe entre la provincia de León, Zamora y Orense. Aproximadamente unos ciento cincuentas kilómetros de distancia y 2800 metros de desnivel positivo, una pequeña heroicidad que tiene la subida mas larga que hubiera hecho nunca jamas. Desde Sobradelo hasta Peña Trevinca, veinticinco kilómetros ascendiendo para luego dejarse caer hacia la Baña y volver al Bierzo por los Portillines, por encima del Morredero, después de una breve parada en el pueblo de Corporales.



No pude fijarme en muchos detalles, pues la bici de carretera se basa mucho en el esfuerzo constante y menos en la recreación de las zonas que recorres, pero me quedo en la retina el hotel de Peña Trevinca , allí, solitario,  esperando tiempos mejores, los pueblos de piedra semi derruidos en la Cabrera acompañados de grandiosas mansiones nuevas y la desagradable sensación que tuvimos al encarar la subida a los Portillines por detrás, donde nos encontramos una capa de asfalto recién echada y sin pisar, que a muchos nos destrozo ruedas y pastillas de freno.

Hay una frase, que repito a menudo, también en este blog, que es que solo me arrepiento de las rutas que no hago, pero al terminarla este día, después de haber sufrido lo mio ,le confesé a Fox que quizás en esta ocasión era la primera vez que me arrepentía de haberme metido en semejante lio.

Pablo , viendo mi indudable rostro de sufrimiento comentaba que menuda crítica iba a hacer en mi Blog.

 No puedo afear a nadie por invitarme a una ruta, al revés agradezco estos detalles , ademas tuvimos mucho apoyo para sortear esos momentos difíciles con dos furgonetas que en todo momento estuvieron ahí dándonos agua y comida e incluso sitio para refugiarnos.

Lo cierto, es que rebobinando mis sensaciones y recuerdos en frio me alegro mucho de haberlo podido hacer y haber cumplido uno de los principales condicionantes que le pido ahora a las rutas ...desafios distintos y zonas desconocidas.

El miedo a veces nos atenaza, pero cada vez que rompemos una de estas cadenas estamos abriendo la puerta a otra empresa mayor....

Una paella en el Rincón de Pepin, sirvió de fin de fiesta y complemento final a esta ruta que algún día le podré contar a mis nietos que hice en bicicleta.

domingo, 28 de junio de 2015

Reflexiones sobre la Mountemplaria 2015




En su cuarta edición la Mountemplaria tocó su techo histórico con una participación sobre el medio millar de ciclistas inscritos. Fue aquella posiblemente, hasta quizás  ayer octaba , la edición mas dura de esta prueba en la que las temperaturas extremas se cebaron con los participantes, hubo lipotimias y gente que lo pasó muy mal sobre todo en la última subida al Monte Pajariel, la denominada "Caldera".

A partir de entonces comienza el declive de la prueba , a la que se le achacó un incremento excesivo en el precio y esto sirvió de justificación a muchos para no apuntarse a ella y preferir otro tipo de eventos.

Hemos visto crecer hasta el infinito los 101 km peregrinos , otra bonita forma de enseñar Bierzo   y otras marchas que se realizan en la zona no tienen problema para juntar trescientas o cuatrocientas personas , mientras la Mountemplaria poco a poco va mermando en participantes.

El formato "Marcha ciclista - Fiesta Templaria" que se propone desde la Mountemplaria no esta pensado para esos devora kilómetros  que solo buscan hacer muescas en su bicicleta, si no que a la vez que se muestra las mejores y mas divertidas sendas del Bierzo , dar la oportunidad de vivir una cena medieval en el interior del Castillo de Ponferrada , esta ruta marca el principio de las fiestas que a continuación siguen en nuestra localidad que pretende rememorar la presencia de los Templarios en el Bierzo.

Lo cierto, es que ayer, cuando Brandan el flamante vencedor de la Mountemplaria subio al escenario al recoger el trofeo que le acreditaba como vencedor de la prueba dijo que la Mountemplaria era una marcha distinta, muy dura, muy técnica ....de las de antes , de autentico Btt.

Entiendo que la mayoría de la gente ahora prefiera esas macro-rutas de ciento y pico kilómetros en las que las pistas se van sucediendo y en las que no es necesario un gran nivel técnico si no mas bien con fuerza y forma física se completan sin mayor problema.

No deja de sorprenderme cuando salimos del Bierzo a hacer otras rutas como ves a la mayoría de la gente bajarse de la bicicleta ante el menor escalón o dificultad, sin embargo ves como esta misma gente salen disparados hacia arriba en todas las cuestas.


Ayer fue otra edición muy dura de la Mountemplaria, en que de nuevo temperaturas superiores a los cuarenta grados nos fueron azotando en los tramos finales, aderezados con una ultima zona de propina que la organización pensó que podrían ser mas llevadera al discurrir por una parte mas sombreada pero que a la postre vinieron a subir desnivel y metros a las piernas ya muy castigadas en ese momento.

Me prometí, también ayer, no volver a hacerla, creo que soy , junto a otro compañero, el único que ha participado en las ocho ediciones de la prueba , aunque yo en dos ocasiones me tire por la versión mas corta de ella ante mi falta de preparación física......Lo cierto es que a dia de  hoy ya he empezado a cambiar mi opinión sobre futuras participaciones.

Hacer algo distinto no es fácil y no siempre es comprendido pero yo aun creo que esta Mountemplaria aun tiene un largo camino por recorrer y que su verdadero camino aun no ha empezado. Algún día algún afamado critico de reconocido prestigio dirá que en el Bierzo se hace " posiblemente la mejor marcha de Btt del mundo" .

Quizás me ciegue la pasión de un hijo que también en parte es un poco mio!!!.

Non nobis Domine non nobis sed Nomini Tuo da gloriam

sábado, 30 de mayo de 2015

Un dia de los que cuentan ( Vuelta Ubiñas 2015)



Este es el bonito vídeo que ha preparado Luis Matasanos






A Babia se puede ir de muchas maneras...se puede ir Cabreado con la humanidad, se puede ir enamorado, se puede ir convencido.... o no.....se puede ir por primera vez....o puede ser la sexta o septima vez que haces la misma ruta.....pero el resultado siempre es el mismo , vuelves fascinado y con una maravillosa paz interior.




Un lugar donde los hombres nos hacemos pequeños, por que te das cuenta de que la montaña a poco que se empecine puede hacértelas pasar canutas en esta zona tan extrema.




En esta ocasión nos agasajó con un día maravilloso, en la que la luz iluminaba como nunca los verdes pastos de los que disfrutaban manadas de caballos. Supongo que el ganado vacuno aun tenga suficiente pasto en zonas mas bajas a estas alturas de la primavera y sea mas hacia el verano cuando las suben a las vegas mas altas.




No quiero extenderme mas en está ocasión, pues ya he contado la misma aventura muchas veces, solo comentar lo bien que nos trataron en el fin de fiesta en la Casona de Babia donde pudimos disfrutar de platos típicos de la zona , como la Caldereta de cordero o la Tarta Babiana.


Los "Nueve de Babia"




Como dice mi amigo Maismar "Un dia de los que cuentan"

Track de la Ruta.

sábado, 9 de mayo de 2015

La Luna

Cuando los compañeros proponen esta ruta nunca es algo que me apetezca hacer, quizás tenga mucho que ver una de las primeras veces que la hice, en la que recuerdo que la oscuridad se nos echó encima y no fue agradable el volver por las sendas de Malpaso sin luces.

Hoy sin embargo disfruté de una bonita mañana en compañía de Roberto y pude re-descubrir esta senda que parte de Espinoso de Compludo, sin prisas...sin agobios ....y con "Final Feliz"...que para mi es el poder tomar una cerveza y un poco de pulpo al llegar de vuelta a Ponferrada.